Overgevoeligheids- reacties

Onder dit artikel ziet u de foto’s van de overgevoeligheidsreacties bij Twinkle.

Dit artikel is geschreven, omdat ik andere mensen & honden voor de ellende wil behoeden die wij hebben meegemaakt. Het begon met het kopen van een vlekkenmiddel in een roze fles ( merk mag ik niet noemen) en mijn gedachten waren allereerst dat ik de vlekken hiermee wel uit mijn nieuwe vloerkleed kon krijgen.Ik had nog wel geen vlekken, maar met 11 honden kon dit nooit lang uitblijven. En ja hoor, er werd gespuugd op het kleed en gewapend met mijn nieuwe fles vlekkenmiddel, voor tapijt en kleding, ging ik de vlek te lijf! Wat ruikt het lekker fris, zei ik nog tegen mijn man, en ik ging driftig aan het boenen. De vlek was verwijderd en op dat moment was ik me nog van geen kwaad bewust. De honden gingen weer over tot de orde van de dag, en er werd weer driftig gespeeld. Onze jongste sheltie, Twinkle, lag driftig op een botje te kluiven ( op het schoongemaakte vloerkleed) en zoals gewoonlijk moest hierna wel even gerust worden, want daar word je wel moe van. Ik weet niet hoe het bij u is, maar bij ons liggen ze erg graag op een vloerkleed.

De volgende paar dagen zullen mij voor de rest van mijn leven bijblijven!

Op dinsdagavond had ik het vlekkenmiddel gebruikt en 3 dagen later op vrijdag was de eerste ellende al zichtbaar.
Twinkle, 4 maanden oud, vertoonde wel erg rode oortjes. Op dat moment had ik nog niet aan het vlekkenmiddel gedacht, maar ging ik op zoek in de tuin, naar iets wat dit eventueel veroorzaakt kon hebben. Mijn man had gelijk al zo iets van, dit kan ze niet opgelopen hebben in de tuin. Want met een hovenier als man zal er niet gauw iets in de tuin staan wat kwaad kan voor de honden, dus dit kon ik al gauw vergeten.

Maar wat moet het dan zijn? Alsof ik door een bij gestoken werd, riep ik gelijk dat het wel dat “rotspul” moest zijn wat o zo goed voor vlekken verwijderen gebruikt kon worden, en mij het beangstigende gevoel gaf dat dit niet zo goed was voor mijn honden.
Na het hele huis nagekeken te hebben kwam ik toch op het vlekkenmiddel in de “roze fles”! Het zal mij toch niet gebeuren??!! De fles werd erbij gepakt en er werd natuurlijk driftig gelezen wat er zo al op het etiket stond.

De stoppen sloegen door, toen ik een telefoonnummer zag wat je kon bellen. Dit was de vergiftigingslijn!!!!! Ik ben gelijk aan het bellen gegaan, maar zonder enig resultaat. Tja, wat wil je, als later blijkt dat dit telefoonnummer niet klopt, en de fabrikant was vergeten om daar het landnummer van België voor te zetten. Zo had ik het nog lang kunnen proberen.
Omdat het alleen nog om rode oren ging, besloten wij om nog even te wachtten met naar de dierenarts te gaan. Een dierenarts was snel genoeg gebeld.

Zaterdagochtend was natuurlijk het eerste wat er gedaan werd, onze jongste telg, Twinkle, eens verder onder de loep te nemen. Het eerste wat mijn man zei: “ga de dierenarts maar gelijk bellen, het is behoorlijk mis met haar”!
Haar voetzooltjes lagen er bijna volledig af!!!!!!!! Het aanzicht was verschrikkelijk. Maar toen kwamen de oren aan de beurt, dit was ongelooflijk, zoiets had ik nog nooit gezien. Haar oren waren aan de binnenkant bedekt met bulten en erg gezwollen. Ze bleef er verder nog behoorlijk vrolijk onder en speelde wel.

We wisten wel dat dit niet goed zat, en waren dan ook binnen een half uur bij onze dierenarts.
Dit had de dierenarts nog nooit gezien! Als dit van een vlekkenmiddel was, dan moest het wel puur vergif zijn! Maar zoals het een goed dierenarts betaamd, werden er ook andere theorieën op losgelaten maar bleef ik bij het vlekkenmiddel.

Inmiddels had ik mijn eigen ideeën hoe Twinkle dit dan opgelopen zou moeten hebben. De behandelde vlek is niet helemaal droog geweest en zij heeft hier overheen gelopen, heeft dit aan haar poten gekregen en heeft dit vervolgens van haar voetjes gelikt. Zo heeft ze het via haar slijmvliezen opgenomen in het lichaam. En dat was wel te merken ook!

Als het een overgevoeligheidsreactie was, moest de dierenarts wel beamen dat het niet anders kon dan wat ik omschreef. Het fijne aan onze dierenarts is, dat je mee mag denken.Met de andere optie was ik helemaal niet zo blij ! (auto-immuunziekte). Er werden medicijnen voorgeschreven en, na overleg met onze andere dierenarts, Atjo Westerhuis, moesten we het maar eens een dag afkijken. Bij twijfel konden we direct bellen (wel een hele geruststelling). De voorgeschreven medicijnen waren: Apis Mellifica D30 en Cefaral 50 mg.

Die nacht was het een explosie van plekken over het hele lijfje! Zondag weer naar de dierenarts en ze kon haar ogen niet geloven, het hele lichaam was bezaaid met plekken. Van haar neus tot aan het puntje van haar staart. Ook deze dag werd er weer overlegd en kwam Atjo zelf een kijkje nemen. Nu moest er toch gehandeld worden en kreeg ze een injectie Dexadreson ( een soort prednison) en een middel ( Macsamuel weerstand) om haar weerstand weer op de vijzelen.

Ook dit mocht geen baat hebben, en ze werd steeds stiller, maar speelde nog wel. Hoe ze het voor elkaar kreeg om met zulke kapotte voetzooltjes nog door de tuin te rennen was ons een raadsel. Eén ding wisten we zeker: Twinkle was enorm hard voor haar zelf en probeerde niets te laten blijken van haar ellende. Zondagnacht werd alles nog erger, en de medicijnen deden niets!

Haar oren waren nu aan de binnenkant hard van de open plekken die al weer aan het indrogen waren. Het was verschrikkelijk!Ik moet u eerlijk bekennen dat ik het die maandag niet meer zag zitten. Waar zou dit moeten eindigen?
Die maandagochtend bij de dierenarts hebben we het nogmaals heel goed doorgesproken en het zag er ,op dat moment, niet zo mooi uit. Het enige wat ze nog konden doen, was een Prednoral kuur geven. Aan hele jonge dieren wordt dit liever niet voorgeschreven, maar dit was eigenlijk het laatste middel wat er nog geprobeerd kon worden. En dan maar hopen dat het nu wel aanslaat. Er werd tevens bloed afgenomen om het één en ander uit te sluiten. Voornamelijk wilden wij weten of ze dan toch een auto-immuunziekte had. Want dan was het toch wel een heel ander verhaal. Het bloed is vervolgens naar Duitsland opgestuurd voor onderzoek.

Thuisgekomen hebben we gelijk het eerste tabletje Prednoral gegeven en dat was ongelooflijk! Na 8 uur werd het oor wat minder rood. Zouden de medicijnen dan nu aanslaan? Het leek er in ieder geval wel op.

Iedere dag moesten we verslag uitbrengen aan de dierenarts hoe het ging met Twinkle. Maar het ging echt met sprongen vooruit, en na 3 dagen trokken de plekken al een beetje weg. Nu moesten we nog de uitslag van het bloedonderzoek afwachten.

Vrijdag kwam het verlossende telefoontje van de dierenarts! Het was absoluut geen auto-immuunziekte, en we konden er nu eigenlijk wel van uitgaan dat het een overgevoeligheidsreactie was van het vlekkenmiddel in de roze fles! En toen wij een week erna op controle kwamen en ik vertelde dat ze totaal aan het vervellen was, was het balletje rond.

Er stond geen enkel haartje meer in het oor, maar dat kwam wel weer goed. Dit vervellen gebeurd namelijk bij een overgevoeligheidsreactie.

Na 3 weken was Twinkle weer helemaal de oude!

Wij willen u waarschuwen, zodat uw viervoeter niet hetzelfde zal overkomen als onze Twinkle. Wij zijn een ervaring rijker en wat geld armer, maar het voornaamste is dat we onze Twinkle nog hebben en dat ze weer helemaal gezond is.
Als u na dit artikel gelezen te hebben, de onbedwingbare neiging heeft precies te weten om welk middel het gaat, kunt u gerust met mij contact opnemen. Ik zal u graag dit merk met naam en toenaam willen noemen. Als ik u maar kan behoeden voor dezelfde fout die wij gemaakt hebben.

Zoals u zult begrijpen is de “roze fles” in de ban gedaan, en maken we maar weer op de ouderwetse manier schoon. Gewoon met groene zeep of met azijn.

Voor ons was het spreekwoord van toepassing : Met schade en schande wordt men wijs.
Voor u geldt hopelijk het spreekwoord : Beter voorkomen , dan genezen!

[nggallery id=32 template=caption]